Burenhulp, uitzicht en vuurwerk aan de Rijswijkse Landingslaan

“Ik heb zó geboft met deze flat,” zegt Rika. “Ik woonde aan de Bouwlustlaan, maar kreeg een urgentieverklaring omdat ik geen trappen meer kon lopen, ik had kunstheupen nodig. Toen ben ik iets anders gaan zoeken. Hier ben ik heel vaak gaan kijken. De flat stond leeg, maar de woning werd maar niet aangeboden. Ik kreeg een aanbod in Pijnacker, maar vlak voordat ik mijn handtekening zette, bleek deze flat in de Woonkrant te staan. Het zouden koopwoningen worden, maar er was iets met de afmetingen waardoor het huurflats werden, toen nog van Vestia. Die woning in Pijnacker heb ik laten lopen en ik kwam op de 2e plek voor een woning hier. Uiteindelijk lukte het, ongelofelijk! Ik ben er al 21 jaar elke dag dankbaar voor.” 

Sjouwende buurman

Gerie is tegelijk met Rika in de flat komen wonen, in de woning eronder. Ze waren de eerste bewoners. “We lopen de deur niet plat bij elkaar, maar we hebben wel veel contact,” zegt Gerie. “Rika is heel sociaal. Zelf kan ik weinig omdat mijn longen schade hebben opgelopen, en Rika doet bijvoorbeeld boodschappen voor mij. Aan andere buren moet ik dat vragen, Rika biedt het zelf aan. Zo is ze.”

Voor Rika is dat de normaalste zaak van de wereld. “Als ik de buurman met zware tassen zie sjouwen, zeg ik: bel toch even, dan help ik je! En toen een andere buurman was geopereerd aan zijn oog, bracht ik hem naar het ziekenhuis. Ik sta de buren graag een beetje bij. Het is geen mantelzorg, hoor, want dan zou ik dag in dag uit voor mensen zorgen. Maar helpen doe ik graag.” 

Verrassingsdiner

Gerie is lid van de bewonerscommissie, en op 25 mei werd hun commissie uitgenodigd voor een verrassingsdiner bij de Participatiekeuken in Moerwijk. Het diner was bedoeld voor bewoners die iets voor hun flat betekenen. Gerie: “Ik heb meteen Rika opgegeven, omdat ze altijd voor iedereen klaarstaat. En het was geweldig! Ongelofelijk hoe ze dat met al die vrijwilligers hebben georganiseerd!”

Rika is al even enthousiast over de avond. “Het was leuk om anderen te ontmoeten. Ook de nieuwe directeur van Staedion heb ik even gesproken. Hij had voor iedereen aandacht, heel prettig. Ik vroeg hem of een van mijn zussen in onze flat kon komen wonen. Hij luisterde heel goed en zei: ik beloof niks, maar ik ga het navragen. En na 10 dagen kreeg ik een telefoontje van Staedion en werd er keurig uitgelegd waarom ze niet in aanmerking kwam. Ik heb er respect voor dat we zo goed zijn behandeld.” 

Verf

Over Staedion zijn de dames zeer te spreken. “Als er iets is, hoef je maar te bellen en ze staan voor de deur,” zegt Rika. “Tenzij een ander bedrijf het moet oplossen, dan duurt het soms langer.” Gerie herinnert zich dat het vroeger wel anders was: “Vestia heeft één keer iets geschilderd, daarna is er niks meer gebeurd.” Rika begint te lachen. “Ha ja, dat schilderwerk… Ik heb graag alles netjes schoon, en toen ik een keer de deur afnam, kwam de verf mee. Later heeft Staedion het opnieuw gedaan en sindsdien zit het er stevig op.” 

Torens van Delft

Voor Rika is de plek extra bijzonder. “Ik ben opgegroeid in het woonwagenkamp. Ik ben in een pipowagen geboren. Het gevoel van vrijheid is voor mij heel belangrijk. Hier woon ik aan het einde van de galerij bovenin, met een fantastisch uitzicht. Ik kijk over alle daken heen, en bij mooi weer kan ik de kerktorens van Delft zien. Dan denk ik: in het jaar 1700 keken er ook al mensen naar die torens. Geschiedenis vind ik interessant. Ik heb niet gestudeerd, maar ik fantaseer graag over hoe het vroeger geweest is.” 

Met oud en nieuw is ze altijd vóór de jaarwisseling weer thuis. “Dan ren ik van de ene kant van de flat naar de andere om het vuurwerk te zien, prachtig is dat hier. Ja, het is echt fantastisch wonen!”