Tuin in de Tullinghstraat: een oase van rust

Toen Samir Ajjouch in de Tullinghstraat in de Schilderswijk kwam wonen, was er op het binnenplein waar zijn huis aan grenst altijd kabaal en lag er veel troep. Hij nam de taak op zich om er een schone en rustige plek van te maken. En dat is gelukt.

Samir en zijn vrouw zijn echte Hagenezen. “Ik ben geboren in de Van Dijckstraat en mijn vrouw op het Oranjeplein. Mijn vader werkte bij Bakkerij Hus. Toen ik een huis ging zoeken, kreeg ik aanbiedingen in Wateringseveld en Rijswijk, maar ik vind de Schilderswijk heerlijk. Al mijn familie woont hier. We waren dus blij toen we in 2012 dit huis kregen. Een mooi huis met 5 kamers, perfect voor ons gezin met 4 kinderen.”

40 gillende kinderen

Toen hij er eenmaal woonde, bleek het niet zo aangenaam. “Er woonden 20 grote gezinnen met kinderen waar niemand op lette. In maart lagen de glasscherven en de vuurwerkresten van nieuwjaar er nog, waar kinderen met hun fietsjes doorheen reden. Er lag troep en er was vaak ruzie. En vooral veel herrie. De hele dag. Om 6 uur ’s ochtends begon het al met voetbal trappen tegen de muur. Als ik nachtdienst had, was slapen een ramp. Die ouders vonden het wel makkelijk om hun kinderen de deur uit te sturen. Ik had ook wel medelijden met die kinderen, want niemand deed iets met ze, niemand keek naar ze om. Maar 40 gillende kinderen voor je deur, dat is bizar. Toen het escaleerde, zijn alle buren uitgenodigd voor mediationgesprekken met de complexbeheerder en de bewonersconsulent van Staedion. Er was een groep die zei: wij willen ook rustig wonen, maar een andere groep zei: dan ga je toch verhuizen?”

Muurschildering

In 2015 werden er leefregels afgesproken, maar daar hielden veel buren zich eerst niet aan, zegt Samir. “Vervolgens kwam er een totaalverbod: het lawaai moest afgelopen zijn. Om dat mogelijk te maken, wilde ik het pleintje inrichten met plantenbakken. Eerst kwam er een strook in het midden met planten. Dat scheelde al heel veel. Later fietste ik over de Stationsweg en zag een kunstwerk op de muur. Dat leek me voor hier ook mooi. Dus heb ik aan Staedion gevraagd: hebben jullie nog een potje over? Nu is het een vrolijke muur en de buren vinden het gaaf. Ze begrepen dat ik het leefbaarder wilde maken.”

Net een park

Inmiddels is de middenstrook uitgegroeid tot een rechthoekige plantenbak waartussen op een kunstgrasmat grote ronde kuipen staan. Het geheel is verfraaid met mooie lantaarnpalen. Samir heeft steun gekregen bij zijn inspanningen, ook financieel, en daarvoor is hij Miranda Schermer van Staedion heel dankbaar. Een deel heeft hij uit eigen zak betaald. “Dat had ik ervoor over. Het is nu een unieke plek, ik ben er heel blij mee. Je waant je echt in een park. De buren zetten er nu ook zelf bloemen en kruiden in. Aan de overkant zaait een Hindoestaanse buurman altijd afrikaantjes die hij gebruikt bij religieuze tradities. En er staan tulpen en heggetjes. Heel leuk.”

Buren praten met elkaar

Het effect op de flat is groot. “Voorheen was het verloop heel groot, maar nu blijven buren hier wonen en groeten ze elkaar. En buren die eerder nooit contact hadden, kletsen nu met elkaar. Voorheen was de teneur: waar bemoeit die man zich mee? Maar nu komen ze naar me toe als er iets is en ben ik de contactpersoon met Staedion. Ik hoef maar te bellen of ze komen. En vroeger was de politie hier kind aan huis, nu komen ze nooit meer. Het heeft moeite gekost, maar dat is het helemaal waard geweest.”