Boekje open over vroeger: 50 jaar woningbouw in Den Haag

Bij Wil en Rob aan de Winkelstede komt bij het opruimen een stukje geschiedenis van Staedion boven water: een jubileumboekje. Voordat Wil het kan weggooien, denkt Rob ineens aan wijkbeheerder Bert. Hij geeft hem graag het kleine monumentje uit het verleden.

Rob en Wil wonen al sinds 1995 aan de Winkelstede, naar grote tevredenheid. Rob vertelt: “Sinds ons trouwen in 1977 woonden we aan de Middenstede, op 3 hoog. Toen we zagen dat dit werd gebouwd, dachten we: het zou geweldig zijn om daar te wonen, maar dat kunnen we vast niet betalen.” Het liet hen niet los en dus waagden ze er een briefje aan. “Ik vroeg of we in aanmerking kwamen. En ja hoor. Toen onze oudste 12 jaar was, zijn we hierheen verhuisd, als eerste bewoners. En het is heerlijk wonen hier.”

De bouw van Zuidwest

Als je zo lang in een huis woont, moet er soms de bezem doorheen. Zo kwam het dat Wil dozen ging uitpakken met spullen uit het huis van haar ouders. “Mijn vader bewaarde echt álles. De gekste dingen kwam ik tegen. Bijvoorbeeld een boekje over de voorloper van Staedion: ’50 jaar volkshuisvesting van de Algemene Woningbouwvereniging te ’s-Gravenhage – 1911-1961’. Heel grappig.” Ook de geschiedenis van de bouw van Zuidwest staat erin, met foto’s, onder andere van de Middenstede en van de oude Winkelstede voor de nieuwbouw in de jaren 90.

Boekje gered

Wil stond op het punt om het boekje weg te doen, maar Rob zei: “Dat vinden ze bij Staedion vast leuk.” Daarom sprak hij wijkbeheerder Bert aan. Die vertelt: “Ik ken Rob omdat ik hem vaak tegenkom als hij met zijn hondje loopt. Hartstikke leuk dat hij dit boekje heeft gered en aan Staedion wil geven. Ik zei eerst: is het te koop? Maar nee hoor, ik kreeg het, haha!” Hij bladert in het boekje: “Kijk nou, die mannen van het bestuur... Je ruikt bijna de sigarenlucht. Dan ziet het er op ons hoofdkantoor nu wel heel anders uit!”

Theedoeken en kinderwagens

Rob en Wil halen herinneringen op. Wil: “In Zuidwest kwamen in de jaren 50 veel ambtenaren wonen vanuit de Vereniging voor Gemeentepersoneel. En langs het voetbalveld stonden huizen voor artsen.” De toewijzing van woningen ging toen ook heel anders. “Voor een huis in de straat waar ik opgroeide, de Kortestede, kwamen ze eerst kijken hoe je woonde en of je wel netjes was. Theedoeken buiten hangen of kinderwagens in de portiek zetten, dat mocht allemaal niet.” Maar er waren ook veel leuke kanten. Rob vertelt: “Buren hadden een hechte band met elkaar. Ze hielden beurtelings de portiek schoon. Dat sloeg niemand over, want de sociale controle was groot. Bij mensen die tv hadden, ging iedereen kijken. En als iemand trouwde, was de hele buurt erbij.”

Lekke band

De wijk is nu anders, zegt Rob: “Hier waren vroeger winkels. Die zijn er niet meer, en veel scholen zijn afgebroken. Er is veel veranderd. En er zijn nu veel culturen. Het is heel fijn wonen, want de ligging is centraal en ik ken iedereen. We staan nog steeds voor elkaar klaar. Als een kind uit de straat een lekke band heeft, dan plak ik die. Het is geven en nemen in het leven.” Over geven gesproken, Wil laat aan Bert weten dat ze nog lang niet alles heeft weggedaan. “Op zolder zit nog van alles in dozen over de woningbouw. Ik zal het niet weggooien!”